gözlerini kapatırsan yaşamak kolaylaşır

“Strawberry Fields Forever
Let me take you down, ‘cause I’m going to strawberry fields. Nothing is real and nothing to get hung about
Strawberry fields forever” John Lennon

Bomboş bahçemde güneşin oyunlarıyla dansediyorum. Gülerken neşe, ağlarken hüzün, konuşurken coşku, susarken huzur ve uyurken ruhuma varoluş doluyor. Dokunduğum her yerde eşsizliğimin imzası parmak izlerim ya da nefes aldığım mekanlarda yalnızlığımın tanığı yorgun ve korkunç gölgem yolculuğumun kanıtları gibi...Bazen varım gözlerinizde ama çoğu zaman hiçlik. Bazen konuşuyorum sesimin tınısı kırılıyor duvarlarda ama çoğu zaman suskunluk. Bazen dokundum teninize ama çoğu zaman bir hayalettim yaşamınızın içinde. İnançsızlık ya da çoğu zaman güvensizlik gibi gelen benliğimin bu sisten uçuculuğuydu. İpler yoktu aramızda; ne yalandan ne de umutsuzluktan örülmüş...

Gözlerini kapatırsan yaşamak kolaylaşır. Şarkıda öyle söylüyor ama zaten gözünü açıpda yaşayabilen yok ki hiç. Hem göz kapakları ne diye var? Dayanma gücün kadar aralanır; bazen bir ışık, çok parlak bir ışıkla karşılaşınca ise sımsıkı kapanır gözler. Ne de olsa gözler karanlığa sığınmayı sever çünkü er geç her insan içindeki boşluğu karanlıkla birleştirir. Bazı sözler ise keser, böler, parçalar içini. Bir biçimlensin ağzında o sözler...Ne karanlık kalır, ne kaçış, ne hiçlik içinde. O sözler için yaşanır bunca şey. İçine tohumu atılsın diye o sözlerin. Toprağın ne kadar verimsiz olursa olsun; her zaman son nefesine kadar umut var. Boğazına gelir düğümlenir ya bir çığlık. İşte o çığlık söze dönüşse acında kutsanmaya dönüşecek. Belki de o sözdeki mucizeye tanık olduğunda ilk defa meleklere de inanacaksın. İşte o zaman ayak tırnağından saçının teline kadar biçim kazanacaksın. Dokunduğun her şey anlam bulacak. Geceleri cehennemin olan yalnızlık sessizliğin örtüsünde cennetin olacak. Ne zaman ki çığlık söze dönüşse...